Маро гузоред, зеро он ки дӯст медорам, маро даъват кард,

Ва барои ман нишонаҳои хушхабарро ошкор кард.

Ва маъноҳои нозукро барои ман равшан кард,

Бо яқин, вақте ки парда бардошт.

Маро нӯшонид ва ман худро қурбон мекунам барои он ки маро нӯшонид,

Албатта, ба Худо тааллуқ дорад он шароб.

Ва пас аз озмоиш занҷирро кушод,

Ва ба ман ҳама гуна каромотро ато кард.

Ва дар муҳаббат, ният ва ҳолати маро равшан кард,

Бо парҳезгорӣ, маро аз маломат дур кард.

Замони ман дар дониш ва парҳезгорӣ гузашт,

Ва дар охират, ба манзили доимӣ.

Ва вақте ки роҳнамои корвон маро роҳнамоӣ кард,

Ба нишеби покӣ, байни Рамат.

Ба ӯ посух додам ва лаҷоми худро хам накардам

Ба ғайбатгар ё аҳли маломат.

Ва барои ман кофист, ки ман дар дарвоза ҳастам,

Дар остона, то рӯзи қиёмат.

Аз ман пурсед, зеро муҳаббат ҳунар ва ҳолати ман аст,

Ва ман, эй дӯсти ман, ғулом шудам.

Мо бо онҳо дар шароби Динӣ ҳузур доштем,

Ки абрҳо бар онҳо бориданд.

Ва дар мастии онҳо, ба дуюм шаҳодат надоданд,

Ва байни онҳо, аз Парвардигор нишонае ҳаст.

Нишонае, ки дар ҳар лаҳза ба ризоияти Ӯ ишора мекунад,

Ва онҳо аз пушаймонии оқибаташ наметарсанд.

Барои онҳо ҳадяҳои фаровони неъматҳо ҳастанд,

Ки ба воситаи онҳо пешвоиро ба даст оварданд.

Шояд бо онҳо, ба манзили боғҳо расем,

Ва Паёмбар моро, пешвоёни роҳро роҳнамоӣ кунад.

Бар ӯ, Худо ҳар лаҳза баракат фиристад,

Ва оилааш, чунон ки кабӯтари субҳ наво медиҳад.