Ва касоне, ки ёдашон анъанавӣ дар торикӣ,

Ва нурест барои мо дар байни ин халқ.

Шумо дар дили ман ҷой гирифтед, ба Парвардигори халқҳо,

Ва шумо мақсади ман ва баландтарин орзуи ман ҳастед.

Оё шумо маро бо покии муҳаббат шод намекунед,

Ва оё ба ман мақоми шарафмандонаро намебахшед?

Ман ғуломи шумо ҳастам, эй аҳли вафо,

Ва дар наздикии шумо марҳам ва шифои ман аст.

Пас маро бо дурии тӯлонӣ бемор накунед,

Ва бо васл кардан, ҳатто дар хоб, маро шод гардонед.

Ман мемирам ва зинда мешавам бар муҳаббати шумо,

Ва хоксории ман назди шумо ва шарафи ман бо шумо аст.

Оромии рӯҳи ман умеди наздикии шумо аст,

Ва азми ман ва мақсади ман ба шумо доимӣ аст.

Ман зиндагӣ намекунам, агар дили ман ҷойгир шавад,

Ба дурӣ аз аҳли худ ва ватани худ.

Ва касоне, ки муҳаббаташон дар дили ман ҷой гирифтааст,

Ва тамоми устухонҳои маро фаро гирифтааст.

Вақте ки ёди дӯстдошта аз дили ман мегузарад,

Ва водии Ақиқа ва он регзорҳо,

Он мисли найи тар меҷунбад,

Ва аз ишқ ва шӯру шавқи худ меларзад.

Ман мемирам ва он саҳнро надидаам,

Ва он хаймаҳо, ки дар онҳо тамоми хушбахтӣ аст.

Ва ман як рӯз ҳам наздик нашудаам бо онҳое, ки наздик шуданд,

Барои бӯсидани рӯй ва нӯшидани шароб.

Агар ин тавр бошад, пас чӣ қадар ғарибии ман бузург аст?

Чӣ қадар дароз аст ғуссаи ман ва чӣ гуна мусибати ман?

Ман фикри зебое дорам, ки ман ба шумо наздик мешавам,

Ба Парвардигори ман ва Кифояи ман, эй шогирд.

Шояд Аллоҳ дарди рад шуданро шифо диҳад,

Бо васли дӯстдоштагон ва кушодани занҷирҳо.

Зеро Парвардигори ман раҳим, карим ва дӯстдошта аст,

Ва ба касе, ки хоҳад, бо расидан ато мекунад.