Дар остонаи Парвардигорамон бори худро гузоштем,

умедворем, ки аз Ӯ ҳадяҳо, ризо ва қабул хоҳем гирифт.

Эй Ягона, эй Беҳтарин Бахшанда, ҳар хоҳиши моро ато фармо,

ва аз ҷониби Худ як анҷоми хуб дар рӯзи бозгашт ато фармо.

Ба мо наздикӣ ва мулоқоти хуб ато фармо,

ва расидан, то ки Туро дар оинаи Тоҳо, Расул бубинем.

Эй Парвардигори мо, ба мо назар кун ва он чиро ки мегӯем, бишнав.

Дуои моро қабул кун, зеро ки мо дар остонаи Ту истодаем.

Меҳмонони остонаи Ту ҳастем ва—эй Аллоҳ—ҳаргиз онро тарк намекунем.

Гумони мо ба Ту фаровон аст ва умеди мо дароз.

Ва дар гардани душманон, бо Ту эй Аллоҳ, ҳамла мекунем.

Дар моҳи Рамазон бо ҳаё ва ниёзмандӣ бархостем.

Мо ҳадяе мехоҳем, ки бо он тамоми ақлҳои мо пок шавад,

то ки дар пайравии роҳи Мардони Бузурги Аллоҳ ростин шавем.

Роҳи тақво ва ҳидоят, на роҳи беҳудагӯён.

Эй Аллоҳ, Туеро меҷӯем, эй Касе, ки ҳукмронии Ӯ ҳаргиз нест намешавад.

Сипас дуруд бар баргузида, Тоҳо, Расул фиристода мешавад.

Ва бар Оила ва Асҳоб—ҳар гоҳ дуои касе қабул шавад.