Шабҳояшро дар баҳрҳои маърифати Парвардигораш шино мекунад.

Ӯ ганҷи мост. Ӯ абрҳои болоро дур мекунад.

Мавҷҳои баҳраш дар мақомҳои баланд пайваста бархӯрд мекунанд.

Рӯзҳояш ва шабҳояшро дар рӯза ва намоз мегузаронад.

Ӯ ба Мавло комилан вафодор аст. Ӯ ошиқи девонавор мемонад.

Аллоҳ, ба Аллоҳ, Ту як олими ҳақиқӣ ва ориф дорӣ.

Ба ҳаққи нозили Мавлои мо, ӯ истодааст.

Таҳти нигоҳубини Тоҳо бо қарор қатъӣ.

Ӯ нури дили ман аст ва ӯ ганҷи ман аст, ҳамеша ба мо раҳм мекунад.

Бузургтарин занони меҳрубон, ӯ ҳеҷ гоҳ моро фаромӯш намекунад.

Ӯ шамшерҳои хатарнок, сахт ва марговар дорад.

Бо онҳо мо муҳофизат мешавем ва рӯҳҳои ноумедро огоҳ мекунем.

Дар атрофи муқаддасот, ҳамлаҳои Қавӣ фиристода мешаванд.

Дар сафи мо Фотима аст ва бо мо падари Фотима.

Шамшерҳояшон барои ҳамаи душманон харобкунандаанд.

Эй вой бар аҳли макр ва нафсҳои золим.

Эй Парвардигор, моро раҳоӣ деҳ ва аз ҳама зулм моро бас кун.

Ба мо оромии комил, доимӣ ва комил ато кун.

Ва вақте ки пешонӣ арақ мекунад, ба мо зеботарин анҷомро ато кун.

Ба мартабаи бузургтарини офариниш, ӯ ки дорои иродаи қатъӣ аст.

Ва аҳли киса бо фарзандони модари мо Фотима.

Бар онҳо ҳама салавоти доимии Парвардигори мо бод.

Ва бар аҳли байт ва асҳобаш, аҳли нияти қатъӣ.

Ҳар кӣ онҳоро пайравӣ кунад, ба гурӯҳи наҷотёфта дохил мешавад.