Хуш омадӣ, эй моҳи Рамазон!

Ту моҳи фоида ҳастӣ.

Хуш омадӣ, эй беҳтарин меҳмон,

бо ҳадяҳо ва афзоишҳо.

Дар ту ҳар гуна гуноҳ бахшида мешавад

ва парҳезгор муродашро мегирад.

Дарҳои ҳадяҳои илоҳӣ кушода мешаванд;

Парвардигор ба бандагонаш раҳмат мекунад.

Нофармонӣ ба итоат табдил меёбад

ва бадбахтӣ ба саодат.

Ту сарвари ҳар моҳ ҳастӣ;

Чӣ бузург аст ин сарварӣ!

Дар ту ҳар дарвоза

ба боғҳои беҳтарин кушода мешавад;

Ва дар ту Ҷаҳаннам баста мешавад

ва маҳкам карда мешавад.

Аъмоли нек дар ту

зиёда аз ҳазор маротиба афзоиш меёбанд.

Эй Парвардигор, моро дар ҳар неки афзоиш деҳ

ва ба мо комили саодат ато кун.

Умри моро бо беҳтарин аъмол

дар охири он ба анҷом расон.

Бандаи худро ба он чӣ ки Ту хушнуд ҳастӣ ҳидоят кун

ва ҷисму дилашро шифо деҳ.

Ҳар дуоро қабул кун

ва ба ҳар кас муродашро ато кун—

Ҳамаи дӯстону ёрон

ки танҳо барои Худо дӯст доштаанд.

Эй Худо, ҳамаи корҳои моро дар ин ҷаҳон ва охират ислоҳ кун.

Ба мо биҳишт ато кун, эй Худо,

пас моро бо нигоҳ ба Ту иноят кун.

Салавоти Худо фаро гирад

Мустафо (Интихобшуда), сарвари ҳамаи сарварон.