Më lini, sepse ai që dua më ka thirrur,

Dhe për mua, Ai ka zbuluar shenja të lajmeve të mira.

Dhe Ai më ka bërë të qarta kuptimet e holla,

Me siguri, kur Ai zbuloi perden.

Ai më dha të pi dhe do të sakrifikohesha për atë që më dha të pi.

Vërtet, Zotit i përket ajo verë.

Dhe ai liroi prangat pas provës.

Dhe më dhuroi të gjitha llojet e bujarisë.

Dhe në dashuri, ai qartësoi qëllimin dhe gjendjen time.

Me devotshmëri, më mbajti larg nga qortimi.

Koha ime kaloi në dijeni dhe devotshmëri.

Dhe në Botën Tjetër, në banesën e përhershme.

Dhe kur udhëheqësi i karvanit më udhëhoqi,

Në shpatin e pastërtisë, midis Ramës.

Iu përgjigja atij, dhe nuk e përkula frenat e mia

Tek një shpifës ose njerëzit e qortimit.

Dhe mjafton për mua që jam në derë,

Në prag, deri në Ditën e Ringjalljes.

Më pyesni, sepse dashuria është arti dhe gjendja ime,

Dhe jam bërë, o miku im, një shërbëtor.

Ishim të pranishëm me ta në verën e Dinisë,

Mbi të cilën retë lëshuan shi mbi ta.

Dhe në dehjen e tyre, nuk dëshmuan për një të dytë,

Dhe midis tyre, ka një shenjë nga Zoti.

Një shenjë që tregon kënaqësinë e Tij në çdo moment,

Dhe ata nuk kanë frikë nga pendimi i pasojave të saj.

Për ta janë dhurata të bollshme të hirit,

Me të cilat arritën udhëheqësinë.

Ndoshta me ta, do të arrijmë banesën e kopshteve,

Dhe Profeti do të na udhëheqë, udhëheqësit e rrugës.

Mbi të, Allahu e bekoftë çdo moment,

Dhe familjen e Tij, si zogu i mëngjesit që këndon.