Dei som sitt minne er vår trøyst i mørkret

og eit lys for oss blant denne skapinga

De har busett hjartet mitt. Ved skaparen sin Herre

og de er mitt mål og det fjernaste av mine mål

Vil de då ikkje velsigne meg med den reine drikken av kjærleik

og vil de gje meg dei edlaste av stasjonar

Eg er dykkar tenar, å folk av sann lojalitet

og i nærleik til dykk er min behandling og kur

Ikkje gjer meg sjuk med lange periodar av avstand

og velsign meg med foreining, sjølv om i ein draum

Eg døyr og lever på dykkar kjærleik

og mi audmjukheit ligg framfor dykk og mi ære er gjennom dykk

Fred i mi sjel er håp om dykkar nærleik

og mi vilje og mi jakt på dykk er evigvarande

Eg har ikkje levd om hjartet mitt bur

på avstand frå sitt folk og sitt heimland

Og dei som si kjærleik har budd i hjartet mitt

og dekte alle mine bein

Når minnet om den kjære passerer hjartet mitt

og Dalen av Kløfta og dei sanddynene

det svaiar som den fuktige staven

og skjelv frå si kjærleik og lengt

Eg vil døy utan å ha besøkt den garden

og dei telta som inneheld all lykke

Eg har ikkje nærma meg, ein einaste dag, med dei som nærma seg

for å kysse ansiktet og drikke vinen

Om dette er tilfelle, kor stor er då mi framandgjering?

Kor lang er mi sorg og kor er mi ulukke

Eg har vakre meiningar om at eg vil vere nær dykk

til min Herre og min Tilstrekkelegheit, å student

Kanskje Allah vil kurere smerten av å bli avvist

gjennom foreining med dei kjære og frigjering av lenkene

For min Herre er Barmhjertig, Generøs, og Kjærleg

Han gjev rikeleg til den han vil med oppnåing