Um d'Dier vun eisem Här hu mir eis Lasten geluecht,

an der Hoffnung vun Him Gaben, Zefriddenheet a Akzeptanz ze kréien.

O Eenzege, O Beschte vun de Giewer, schenk eis all Ufro,

a ginn eis e gudde Schluss vun Dir wann d'Liewen op en Enn kënnt.

Gëff eis Noperschaft zu Dir an eng exzellent Begeeschterung,

an Arrivée sou datt mir Iech duerch de Spigel vum Ṭā-Hā, dem Messenger, gesinn.

Eise Här, kuckt op eis a lauschtert wat mir soen.

Akzeptéiert eis Bied, well mir stinn un Ärer Dier.

Gäscht un Ärer Dier, an—O Allah—mir ginn ni fort.

Mir hunn eng immens gutt Meenung vun Iech an eng grouss Hoffnung.

An um Feinde sengem Hals, mat Iech O Allah, attackéiere mir.

Am Mount vum Ramadan si mir mat Bescheidenheet a Bedierfnes opgestan.

Mir wënschen eis e Kaddo, mat deem all eis Intelligenzen gereinegt ginn,

sou datt mir richteg ginn am Nofollege vum Wee vun de Groussen Männer vun Allah.

De Wee vun der Taqwa an der Leedung, net de Wee vun de Schwätzer.

O Allah, mir sichen Iech, O Een, deem seng Autoritéit ni ophält.

Dann schécken mir Segen op de Gewielte, Ṭā-Hā, de Messenger.

An d'Famill an d'Begleeder—wann ëmmer eng Bied akzeptéiert gëtt.