Lat meg vera, tí tann, ið eg elski, hevur kallað meg,

Og fyri meg hevur Hann opinberað tekin um gleði.

Og Hann hevur gjørt mær greitt tey fínu týdningarnar,

Við vissu, tá ið Hann avdúkaði slør.

Hann gav mær at drekka, og eg vil ofra meg fyri tann, ið gav mær at drekka.

Sanniliga, til Gud hoyrir tað vínið.

Og Hann leysaði bondini eftir at vera royndur,

Og gav mær allar møguligar gávur av stórfingni.

Og í kærleika gjørdi Hann mína ætlan og mítt stand greitt,

Við gudsótta helt Hann meg burtur frá skuldseting.

Mín tíð fór í kunnleika og gudsótta,

Og í hinum lívinum, til bústaðin av varandi.

Og tá ið leiðarin av karavanuni leiddi meg,

Til brekku reinleika, millum Ramat.

Eg svaraði honum, og boygdi ikki míni tøm.

Til ein baktalara ella fólkið av skuldseting.

Og tað er nóg mikið fyri meg, at eg eri við hurðina,

Á trappuni, til Dómsdegi.

Spyr meg, tí kærleiki er mín list og mítt stand,

Og eg eri vorðin, o vinur mín, ein tænari.

Vit vóru til staðar við teimum við víni Dini,

Á tí regnaði skýggini niður á tey.

Og í teirra rúsi vitnaðu tey ikki um ein annan,

Og millum teirra er eitt tekin frá Harranum.

Eitt tekin, ið vísir á Hansara nøgdsemi í hvørjari løtu,

Og tey óttast ikki angur av tí fylgjum.

Fyri tey eru ríkiligar gávur av náði,

Við teimum náddi tey leiðsluna.

Kanska við teimum náa vit bústaðin av urtagørðunum,

Og Profeturin leiðir okkum, leiðarar av vegnum.

Yvir Hann, má Allah signa hvørja løtu,

Og Hansara familju, sum dúgvan av morgni kurrar.